​

Mijn afkomst en mijn pad

 

Zodat je een beetje weet wie jou de les leest :-) 

In 1955 werd ik als dochter van een liefdevolle mijnwerker, een overbezorgde huismoeder en als zusje van een zeven jaar oudere broer, in Zuid Limburg geboren.

We waren met z’n viertjes, al hadden net zo makkelijk met een gezin van drieëntwintig kunnen zijn, want mijn moeder kreeg naast mijn broertje en mij zeven doodgeboren kindjes en twaalf miskramen!

 

Hoewel er veel spanningen waren tussen mijn ouders, werd dit veelal buiten mijn gezichtsveld uitgevochten. Ik heb een rustige en tevreden jeugd gehad. Wel ben ik door allerlei kinderziektes meerdere keren longontsteking en middenoorontstekingen veel ziek geweest.

 

Hoogtepunt van de dag was altijd het eten. Alhoewel ik een rampenfonds was als het op ‘lusten’ aan kwam, omdat ik bijna niets lekker vond. Het heeft heel weinig gescheeld of ik had 6 weken naar een kinderkamp voor slecht etende kinderen gemoeten. Dat eten toch een feest was kwam vooral omdat er zo enorm rekening gehouden werd met wat wij lekker vonden en met de entourage er omheen. De tafel werd altijd keurig gedekt, doordeweeks een simpel glaasje water erbij. En op zondags voor paps een biertje en voor mijn broer water in een heus bierglas. Voor mijn moeder en mij was er zondags de hoogpotige roemer* met groene voet, gevuld met water. (*een wijnglas) Weken van tevoren werd er overlegd over het kerstdiner en wat voor lekkers er bij de lunch zou komen. Bijna altijd was dat een kroket gemaakt door de slager, een extreme luxe traktatie in die tijd! Ik droom nog wel eens van die heerlijke kroket!

 

In de vakanties deden we meestal wekenlang woningruil met familie uit Den Haag en Scheveningen. Paps ging twee weken mee en buiten zijn vakantietijd was hij in de kost bij familie in de buurt.

Ik kan me heel goed herinneren dat ik als vijf- of zesjarige voor het eerst naar de zee ging. Mijn ouders hadden me wekenlang voorbereid op de grootsheid en weidsheid van de zee. Wat was ik boos toen ik die bruine modderpoel voor het eerst zag. Het was helemaal niet blauw en zo groot. Wat ik kon zien was een smalle streep bruin water. En die golven waren klein, kabbelend en ongevaarlijk. Ze hebben gekletst als Brugman om mij te laten geloven dat er achter de horizon nog steeds zee was met grote golven.

Verspilde moeite.

 

Mijn schooltijd was een prettige tijd. Ik had niet veel echte vriendinnen en toch speelde ik altijd mee in de groep en in de straat waar ik ben opgegroeid. Met mijn jeugdhartsvriendin, die ik leerde kennen op de kleuterschool, deelde ik rondom de schooltijd mijn leven. Zij zat vanaf de vierde een klas hoger dan ik omdat ik teruggezet was. Ik kon het als vroege leerling niet bijbenen, zei men. Veel later begreep ik dat ik dyslectisch ben en dat mijn wijze van leren, het begrijpen is. Als ik het waarom ergens van snap, snap ik het hele gegeven.

Met mijn vriendin ondernam ik alles, zoals koorddansen op de waslijnen, het opzetten van een eigen geheimschrift, het opzetten van een dierenhospitaal bij haar oma op zolder, het timmeren van barbiepoppenhuizen van afvalhout (geholpen door paps), tenten bouwen van schone, keurig gestreken lakens (geholpen door mams, die altijd wat extra’s aan lekkers tevoorschijn wist te toveren).

Wij maakten prinsessenkleren van oude gordijnen en vitrage, die we ophaalden door langs de deuren te vragen of mensen nog wat hadden liggen en gek genoeg krégen we die lappen ook nog! We trapten ons het mikmak op de oude Pfaff naaimachine om alle naden aan elkaar te stikken. Paps hielp met het maken van puntmutsen, zwaarden, vliegers en hoepels.

Trouwens, paps maakte mijn tekenwedstrijdkleurplaten altijd keurig ‘rondjesdraaiend inkleurend’ af, terwijl ik nooit begreep waarom ik nooit won (het waren overduidelijk geen kleurplaten van een kind!). Zo klein als ik was liep ik op mijn moeders naaldhakken, haar afgetrapte schoenen werden mijn eigendom. Klasje spelen met een rits poppen, kappertje spelen en bij een buurmeisje haar prachtige lange lokken afknippen.

Ik speelde graag bij mijn vriendinnetje thuis. Zij had vijf zusjes en het was altijd een gezellige boel daar. Ik mocht altijd mee-eten zonder te vragen, gewoon een ‘unne teller en vesjet (bord en vork)’ uit de kast pakken. Bij mij thuis mochten we juist zelf koken van mam.

Na het zien van een voorlichtingsfilm op school, waar we toen overigens niets van snapten, gingen wij wél op zoek naar knuffelige kuikens die uit een (bevrucht) ei komen. Eerst werd dat een doos met rottende eieren voor de kachel. Later vonden we echte kuikens, waardoor haar en mijn ouders plots kuikens dus toekomstige kippen in huis hadden.

Zij en ik spraken af; om samen naar de kunstacademie te gaan. Wij worden architect en samen maken we de mooiste huizen en bouwen we vooral kastelen.

 

Slapen gaan was een ramp. Ik sliep pas als de hele familie naar bed gekomen was. Tot die tijd lag ik wakker in bed met de lampen van de gang volop aan. Werd er ’s avonds wat gegeten, dan stond ik natuurlijk wel als eerste bij de borden, lekkerbek als ik was.

Doordat ik vaak ziek was en ijlde, zag ik dingen. Of zag ik dingen omdat ik toen al dingen zag? Ik kan me een voorval herinneren dat voor mij typerend was. Ik had een 10 centimeter groot Mariabeeldje gekregen en ik wist dat het licht zou geven in het donker. Toen het de eerste avond in mijn kamer stond, stond er een levensgroot(!) Mariabeeld in mijn kamertje te schijnen. Ik was compleet over m’n toeren, randje hysterisch. Het beeldje heeft nooit meer in mijn kamer gestaan.

 

Ik heb me mijn hele jeugd ‘anders’ gevoeld. Op de een of andere manier paste ik niet in het plaatje. Het feit dat ik altijd ruim op de Limburgse mode voorliep, omdat mijn moeder de Amsterdamse randstadmode voor mij volgde, zal niet echt geholpen hebben. Ik liep als eerste in een lila combinatie van trui, sjaal, wanten en astronautenmuts. Of met rijglaarsjes. Of met welke nieuwe randstad mode dan ook, terwijl de rest van Limburg pas een jaar later lila en rijglaarsjes ontdekte.

Was het snoeven? Nee. Mijn ouders waren enorm dankbaar, blij en trots op hun kinderen en dat wilden ze iedereen laten zien door ons mooi te maken.

Pas decennia later hoorde ik van het begrip Nieuwetijdskinderen en vond veel herkenning.

 

Toen ik elf jaar was gingen mijn ouders scheiden. Mijn achttienjarige broer en ik bleven bij mijn vader wonen. Ondanks of juist dankzij het verdriet, een heerlijke saamhorige periode; we werden zes handen op één buik. Na twee jaar hertrouwde mijn vader en werd het gezin uitgebreid met stiefmoeder, drie stiefzusjes en een niet bij ons wonende stiefbroer. Het was een gezellige boel, al waren er veel onderhuidse strubbelingen door het samen voegen van twee gezinnen in een veel te klein huis. Mijn gehoopte opleiding zat er om financiële redenen helaas niet in.

 

Kortom, ik heb een prima jeugd gehad. Geen wanklank, geen trauma’s? Nee, niet echt, hooguit een paar flinke blauwe plekken.

 

Op mijn zestiende vertrok ik vanuit Limburg naar Amsterdam om met mijn moeder samen te gaan wonen. Wat uitdraaide op een ramp. In de drie jaar onder haar voogdij, vertrok ik drie keer uit het ouderlijk huis. Helaas was ik zo’n ezel dat ik tot twee keer terug onder moeders vleugels kroop om daar warmte en liefde te vinden. Niet dus!

Ook mijn moeder hertrouwde, met een ‘recht voor zijn raap’ ras Amsterdammer, een schat van een man. En, ik krijg er nog een stiefbroer bij.

 

Wonend in Amsterdam zette ik de eerste wankele stappen in mijn liefdesleven, begaf me op mijn werkloopbaan en ging op dansles om nieuwe vrienden en twee hartsvriendinnen te maken.

 

Nachtelijk bezoek

Als op mijn zestiende mijn oma komt te overlijden begint het gedonder. De avond voor haar begrafenis heeft mijn moeder iemand te logeren die (in mijn kamer) blijft slapen. Het gesprek gaat de hele avond over oma en ik hoor dingen die ik nooit geweten heb. Hoe paranormaal ze was, hoe geweldig ze de kaarten kon leggen en dat al haar voorspellingen uitkwamen. Hoe zij als medium twee moorden op wist te lossen. Dat zij altijd met dingen bezig was die ‘anders’ waren.

Ik heb als kind nooit echt contact met haar gehad. Ze leek altijd heel nors, nukkig en ik ben altijd bang voor haar geweest. Ze was beslist geen gezellige doe of knuffel oma. Het feit dat ik opa’s lievelingetje was en opa mijn super held was, zal er niet toe hebben bijgedragen om dikke maatjes met haar te worden. Of kende zij mijn pad en wist zij dat ze me niet kon helpen?

Toen we gingen slapen lag ik, dankzij de logé in de huiskamer. Voor het eerst zag ik dingen bewegen, voelde ik een aanwezigheid van iets en voelde ik een onverklaarbare wind. Het was de eerste van heel veel keren. Ik zei hierover niks tegen iemand, bang dat ze me als gek zouden bestempelen.

 

Als een paar maanden na oma daarna mijn opa komt te overlijden en ik (zijn oogappel) een zeegezicht van hem in mijn gehuurde kamer aan de Prinsengracht ophang had, is het die nacht helemaal bal met spooky dingen die gebeuren en ik niet verklaren kon. Ik deed die nacht geen oog meer dicht en mocht gelukkig vanaf dan wekenlang bij de moeder van mijn vriendin slapen.

Het was vanaf die tijd dat ik met zeer grote regelmaat ’s nachts ‘bezoek’ kreeg en ik op de rand van hysterisch bang was.

 

In 1979 leerde ik mijn latere man kennen. In hetzelfde jaar werd ik op straat overvallen door de eerste aanval van hyperventilatie en ik dacht dat ik doodging. Die aanvallen maakten uiteindelijk dat ik twee jaar lang met een straatfobie binnenzit. Daarna gaat het wel redelijk met mij maar ik bleef een bang, naïef vogeltje met gebroken vleugels. Overdag bang voor de grote boze wereld, ’s nachts voor de schimmen die aan mijn bed verschenen, dingen verplaatsten, lampen lieten knipperen, deuren die open en dicht gingen.

Dus bleef ik bij mijn toekomstige man en elke keer als ‘ze’ ’s nachts aan mijn bed stonden kroop ik bijna in hem om bescherming te zoeken. Als er een reden was waarom hij ’s nachts niet thuis was, dan sliep ik bij vriendinnen of bij zijn ouders.

 

Wanneer mijn toekomstige man, ondanks al zijn schulden, een reis naar Thailand onderneemt is dat de reden voor de eerste breuk. Ik besloot een psycholoog te raadplegen. Op verwijzing van de huisarts kwam ik bij het psychiatrisch ziekenhuis, de Valerius Kliniek in Amsterdam. Toen ik tijdens de intake vertel over mijn angsten, over de schimmen, over wat er gebeurde ’s nachts, werd er terstond een heel team bij elkaar geroepen. Het een-op-eengesprek werd voortgezet in de groep. Ze stelden een opname voor, ik bedankte vriendelijk en zette nooit meer een voet over de drempel; ik ben wel bang maar niet gek! Althans niet gekker dan de gemiddelde Nederlander. Het gevolg was wel dat ik helemaal niemand meer over de nachtelijke bezoeken durfde te vertellen.

 

Na vijf jaar samenwonen trouwden we in 1982, ik was 27 jaar. En inmiddels waren we naar de Veluwe verhuisd. Het huwelijk brengt niet veel, al moet ik eerlijk zeggen dat hij een ijselijk geduld met me heeft gehad.

Helaas waren leugen, list en bedrog van hem het antwoord op elke nieuwe poging van mij om het huwelijk staande te houden. Ik heb veel, heel veel moeite gedaan om het huwelijk in stand te houden.

En ondanks zeven jaar ‘dokteren’ bleef ons huwelijk helaas kinderloos.

 

In de loop van de jaren ging het overdag steeds een beetje beter met mij. Jarenlang hing mijn leven af van een flesje Avena Sativa, dat ik altijd bij me droeg. Zonder de druppels zette ik, letterlijk, geen stap buiten de deur. Dankzij een acupuncturist overwon ik de (angst voor) de hyperventilatieaanvallen en daarmee de reden van de straatfobie.

 

Aurareader MvdV

In 1991 begon ik een eigen bedrijf en leerde een nieuwe vriendin kennen. Zij is bij een aurareader geweest en vertelde er heel enthousiast over. Zo enthousiast, dat ik mijn angst overwon en in de auto stapte om zelf en alleen naar Amsterdam te rijden.

Als ik bij MvdV ben, vertelde hij me tijdens de eerste sessie dat het heel goed voor mij is als ik naar Findhorn ga. Ik heb geen idee wat of wie het was. Ik belde op, kreeg een brochure toegestuurd en boekte onmiddellijk een week ‘Experience week’. Pas veel later realiseerde ik me, wat voor moedige stap dat dit was.

 

Findhorn Experience week en de Iona retrait week

Findhorn blijkt een ecologisch en spiritueel centrum in Schotland te zijn waar mensen vanuit de hele wereld naar toe komen. Ze komen voor de enorme positieve energie die er hangt. Om te ervaren hoe het is om volledig één en dankbaar te zijn voor de natuur van de Ecovillage Findhorn. En men komt voor het samenzijn met gelijkgestemden. Experience week is als ‘eerste welkom cursus’ voor iedereen verplicht, het is een soort inwijding voor de Findhorn Foundation.

 

Vooraf had ik gedroomd dat ik een man zou leren kennen die architect was. De middag van aankomst zaten we in een cirkel en iedereen stelde zich voor, zo ook Udo, een architect uit Zwitserland. Dit soort seintjes kreeg ik die week steeds meer.

 

De Experience week werd voor mij één grote, doorlopende ontdekkingsreis. Ik had nog nooit gemediteerd, wist niet wat engelenkaartjes waren, wist niet wat channeling en nog veel meer, was. Ik was één en al verwondering daar. Ik heb meegedaan met sacred dancing, heb de natuurgod Pan gezocht (en gevonden) in de bossen, heb medecursisten ‘ontvouwd’ en geheald terwijl ik niet wist wat ik deed. Ik heb vriendschappen voor jaren gesloten.

En, voor het eerst in mijn leven werd ik geprezen om en bedankt voor mijn duidelijkheid. Door mijn naïeve, eerlijke, directe en ook nog eens Hollandse ‘recht op de man af’ vraagstellingen, werkte ik verhelderend voor hen die twijfelden, maar niet vroegen. Ook een eye-opener.

 

Elke ochtend werd er een half uurtje, met z’n allen gemediteerd. Er was, na een korte inleiding, een stilte meditatie in de daarvoor bestemde ruimte. Omdat ik niet wist wat ik moest doen, gluurde ik tijdens de stilte meditatie met regelmaat tussen m’n wimpers door, om te zien of ik niet iets doen moest. Dat hoefde niet, gewoon stil zitten en kop houden was voldoende J.

 

Zittend in de meditatieruimte overkwam het me halverwege de week, dat ik, net als in een droom, een heel dik, in een goudkleurig licht badend ‘koord’ tegen mijn navel aan voelde duwen en bij mij naar binnen voelde gaan wat een tintelende ervaring gaf. Hoewel ik mijn ogen gesloten had zag ik het ‘koord’ duidelijk.

Als ik mijn ogen opende zag ik het ‘koord’ nog steeds en zag hoe die gouden ‘straal’ bij mij naar binnen ging. In verbijstering keek ik naar het ‘koord’ en volgende het met mijn ogen en ik kwam uit bij een oudere vrouw die mij recht aankeek. Zij zat een paar meter verderop, op de rechterbank haaks van mij. Later die week zou ik leren dat die vrouw Eileen Caddy was, een van de oprichters van Findhorn. Veel en véél later begreep ik pas wat daar gebeurd was en hoe bijzonder het was om even met haar energie verbonden te zijn door dat koord. En hoewel ik haar nooit gesproken heb, zit haar energie diep in mijn hart verankerd.

 

Naast de ‘oude’ meditatieruimte is daar de nature meditationroom, half ingegraven in de grond, waar zingend gemediteerd werd. Mediteren daar was een ervaring van samenhorigheid en energie opbouwen.

 

Na die week was ik er niet aan toe om naar huis te gaan. Ik wilde een en ander laten bezinken en boekte spontaan een week retraite op het, bleek later, pelgrimsoord eiland Iona. Daar helemaal aan de westkust van Schotland heeft Findhorn een prachtig huis staan waar ik samen met nog drie gasten en de caretaker verbleef. Daar veel gewandeld, veel gepraat, veel in gedachten verzonken geweest. Kijkend over het water gemediteerd. Zelfs nu, twintig jaar later, vertoef ik daar nog vaak tijdens mijn meditaties.

 

Findhorn, Iona en Erraid hebben tot op de dag van vandaag een heel speciaal plekje in mijn hart. De experience week Findhorn en de daarop volgende week naar het retraitehuis van Findhorn in Iona, zijn een keerpunt in mijn leven geweest. Daar heb ik een nieuw fundament voor mijn eigen leven gelegd. Daarna ben ik langzaam opgekrabbeld, heb mijzelf en mijn eigen kracht terug gevonden. Het feit dat ik inmiddels een heel succesvol eigen bedrijf leidde, zal ongetwijfeld mee geholpen hebben.

 

Teruggekomen in Nederland ben ik verder gegaan met de sessies bij MvdV. Die zijn heel waardevol voor mij geweest. Hij leerde mij op een nieuwe manier naar mezelf kijken.

 

Door Findhorn en MvV durfde ik het aan om voorzichtige stapjes te zetten op mijn spirituele pad.

 

Regressie-cursus

De Cursus Reïncarnatie die ik vervolgens deed bij HdV heeft me heel veel geleerd en heeft tegelijkertijd heel veel onderste boven gehaald.

Ik ben die cursus gaan doen omdat ik het ‘leuk’ vond om te leren waarom ik ongewenst kinderloos ben gebleven. En om te leren wie bepaalde vrienden van mij waren en of ik die misschien in vorige levens had gekend.

Tijdens de cursus en de daarop volgende twee privé-sessies had ik het gevoel dat ‘alle rotzooi in één keer uit de kast was gedonderd’. Al het ‘oud zeer’, angsten en ‘oude onverwerkte zaken, kwamen voor mijn gevoel in één klap los. Ik heb best moeite gehad om een en ander op z’n plaats te laten vallen. Het boek ‘Reïncarnatie en levenslot’ van Pieter Barten, heeft me daarna heel veel inzicht gegeven.

 

Toch heeft de informatie die ik gekregen heb ervoor gezorgd dat zelfs tot op de dag van vandaag, sommige puzzelstukjes op zijn plaats vallen. In die sessies zijn mij ‘filmpjes’ getoond uit vorige levens. Niet dat die filmpjes bindend zijn, ze geven wel het thema van de lessen weer. Ze laten de valkuilen zien, de tegenstellingen etc.

 

Als voorbeeld:

Vooraf; ik ben altijd bang geweest dat er iets mis is met de wielen/banden als ik (bij iemand) in de auto zat. Voorafgaand aan een rit keek (en nog steeds kijk) ik altijd of de banden op spanning stonden. Ik ben menig keer gestopt om te kijken of ik geen lekke band had.

Een rare onverklaarbare angst, dacht ik.

Tijdens een van de regressietherapie cursusavonden kreeg ik in gedachten ‘een filmpje’ te zien over een leven op een plantage in Amerika. Hoe ik met de vrouw des huizes naar de markt ga met paard en wagen. Van die wagen loopt een wiel af en we raken gewond.

Toen ik jaren later met een bevriend echtpaar, (waarvan ik al voor de cursus wist dat ik ze in een eerder leven gekend had J) uit eten was, vertelde ik van mijn bandenangst. Waarop de vrouw vertelde dat zij dat ook heeft en de herkomst niet kan verklaren. Ik vertelde hen van de reïncarnatie en mijn idee dat ik ze veel en veel eerder kende. Het werd herkend.

 

Hoepel op!

De grootste omschakeling in mijn leven kwam nadat ik met een vriendin in het bos liep en haar schoorvoetend vertelde over de nachtelijke schimmen en mijn enorme angst hiervoor.

Verbaasd hoorde ze me aan en zei ‘Dan stuur je ze toch weg!’

‘Hé?’

‘Door gewoon te zeggen ‘Ga weg’! gaan ze weg, althans, dan zie of voel je ze niet meer.’

‘Je wilt zeggen dat ik al twintig jaar doodsangsten uitsta en dat alles wat nodig is om het te laten ophouden ‘Ga weg, hoepel op!’ is?’

‘Ja, zo simpel is het’.

En zo simpel wás het.

Schimmen, als die nog kwamen, stuurde ik weg. Ik sprak af dat ik overdag op seintjes zou letten, maar dat ‘ze’ ’s nachts zouden wegblijven.

Toen mijn angst verdween, verdween de noodzaak om in een ‘eenrichtingsverkeer’ huwelijk te blijven. Op mijn veertigste besloot ik, ongewenst kinderloos, te gaan scheiden.

 

Gids

Door diezelfde vriendin leerde ik GA kennen, een tekenend medium. De gesprekken met haar waren enorm verhelderend. In haar leerde ik iemand kennen die hetzelfde mee heeft gemaakt, waardoor ik me niet meer zo anders voelde en juist erkenning ervoer.

Zij tekende één van mijn gidsen: Erik. Nu klinkt tekenen heel simpel, behalve als je zou weten hoe krankzinnig zij het potlood vasthield, tussen duim en wijsvinger en dan met de handpalm naar boven. Het is een wonder dat er zo’n mooie tekening uitgekomen is. Nou ja, eigenlijk is het best simpel, want niet zij, maar haar begeleiders tekenen. Naast Erik wees ze me op twee hele belangrijke gidsen Wim, de creatieveling en Marie het kruidenvrouwtje, de healer. Ze vertelde dat Erik een doodgeboren broertje is, die nu over mij waakt. Wie Wim en Marie zijn weet ik dan niet. Later realiseerde ik me dat mijn oma Marie heette, of zij ‘een kruidenvrouwtje’ was weet ik niet. Dat zij bij me is wordt mij wel steeds duidelijker. Wie Wim is weet ik nog steeds niet, behalve dat het een dierbare gids voor mij is.

 

Van haar mocht ik het boek van Rosemarie Althea; ‘Stemmen van de overzijde’ lenen. Ik las het boek overdag met de kriebels in mijn buik. Ik vond het prachtig en toch ook vind ik het doodeng. Zij verhaalt over haar ervaringen met de kosmos en haar gidsen. Ze beschrijft hoe eerst een Schot, inclusief kilt, haar begeleidt en dat hij later een indiaan wordt.

Naar aanleiding van haar boek sprak ik met de kosmos af, dat als ze mijn gids aan me laten verschijnen en ik blijk een indiaan als gids te hebben, zij die wel een schotse kilt aantrekken, zodat ik zeker weet dat het klopt.

 

Scheiding

Nadat ik de scheiding in gang had gezet, verliet ik ons huis. Ik kon in een deel van een boerderij gaan wonen, in de middle of nowhere. Door de nieuwe inzichten durfde ik dit, al was ik nog steeds huiverig. Die angst werd aangewakkerd door het feit dat ik elke nacht om klokslag 04.00 wakker werd. Niet 03.59 niet 04.01. Nee élke nacht 04.00.

Toen ik dit aan GA vertel, stelde ze me gerust; het zijn jouw engelbewaarders, gidsen en/of dierbaren, die je zo willen laten weten dat ze er voor jou zijn. Een hele geruststelling met een woedende ex in gedachten.

 

 

Spirituele praatgroep

Na een tijdje verhuisde ik naar een woning in Harderwijk en nam ik deel aan de spirituele praatgroep onder leiding van RA. Daar leerde ik heel veel over allerlei verschillende aspecten van spiritualiteit.

Ergens in die periode werd ik op een nacht wakker, waarvan wist ik niet, om de een of andere reden stapte ik in het donker uit mijn bed en ging naar het raam. Ik zag dat er ingebroken werd in huizen die achter mij liggen. Ik belde de politie om dit te melden.

In deze commotie stootte ik in het donker mijn scheenbeen aan een waterbed van 600 kilo, dat dus geen millimeter meegaf. De volgende morgen was mijn been donkerpaars en ik kon ik er niet of amper op staan. Bij de huisarts werd me verteld dat ik een bloeduitstorting heb tussen het bot en het botvlies (ik had hier nog nooit van gehoord). Volgens de arts zou dit geintje minimaal 6 weken gaan duren en hij adviseerde me krukken te gaan halen. Die dag deed ik niets meer. De buren brachten een warme maaltijd en een vriendin zou de volgende dag krukken voor mij halen.

’s Nachts werd ik wakker door een enorm doordringende rozengeur (waar ik niet dol op ben!) Ik snapte het niet en liet het daarbij. Ik strompelde naar het toilet en toen ik terug in bed lag (in de rozengeur) en het licht uit had, had ik het gevoel dat er aan mijn been getrokken werd, of beter gezegd dat er aan de blauwe plek getrokken werd. Het deed enorm zeer en ik zag niets of niemand, niet in het donker en niet nadat ik het licht aan deed, terwijl ik wel voelde dat ik niet alleen was. De pijnplek werd heel langzaam, gedurende zo’n 15 minuten richting voet en dan richting dikke teen getrokken, totdat de pijn mijn voet verliet. De volgende morgen was mijn been gelig zoals een oude blauwe plek er uitziet en het deed totaal geen pijn meer. Was ik gek geworden? Had ik het me verbeeld? Nee want de dokter had het gezien, de buren hadden me zien strompelen. Wat veel belangrijker was, ik vond overal de naam Marie!

 

Een ander voorbeeld van engelen en gidsen om ons heen, is voor mij;

Ik had een pinkring met een diamantje te leen van mijn schoonzusjes. Op een gegeven moment merkte ik ’s ochtends op kantoor dat het diamantje weg was. Toen ik hem ’s ochtends om deed zat de diamant gewoon op z’n plaats. Samen met de secretaresse had ik het hele kantoor op z’n kop gezet en niets gevonden. Toen de secretaresse tussen de middag naar huis was en ik boos zei dat ik baalde dat ik de ring van haar niet compleet terug kon geven, keek ik even daarna naast mijn toetsenbord en wat lag daar, op de muispad? Juist het diamantje. En geloof me, daar hadden we echt gezocht, sterker nog we hadden samen het hele bureau leeggehaald.

Ik heb ‘ze’ oprecht bedankt en heb het diamantje laten liggen totdat de secretaresse terugkwam. Zij was net zo verbaasd als ik en was er zeker van dat dit niet kon.

 

Cursus CH

Via het spiritueel centrum Girps in Harderwijk kwam ik in contact met CH. Zij ging een cursus ‘Leven in liefde’ geven. Het cursusgeld was circa 450 gulden. Ik sprak met de kosmos af dat als zij mij helpen aan 225 gulden, dat ik dan in staat ben die andere 225 gulden te betalen.

Achteraf geredeneerd; gek genoeg heb ik me gewoon opgegeven omdat ik voelde dat de cursus heel belangrijk voor mij was.

De week voor aanvang had ik wel ‘mijn deel’ bij elkaar maar er was in de verste verte geen ‘ander kosmisch deel’ in zicht. Ik besliste toch mee te gaan doen en te gaan vragen of ik het bedrag eventueel in meerdere termijnen mocht betalen.

De dag voor de cursus begon belde de verhuurster van mijn vorige bedrijfsruimte. Of zij even langs kon komen om af te rekenen.

‘Afrekenen?’

‘Ja, want de spulletjes die je mij gegeven had, die heb ik voor je verkocht.’ Ik had, ruim een jaar daarvoor incourant speelgoed uit mijn bedrijf aan haar gegeven om te verkopen. Vervolgens was ik dat totaal vergeten.

Toen zij ’s avonds bij me langs kwam gaf ze me 225,35. Kun je mijn verbijstering én euforie voorstellen?

Toen ik dit tijdens de introductie vertelde, beaamde iedereen dat het duidelijk de bedoeling is dat ik deze cursus ga volgen.

De grap was alleen dat ik halverwege zo verdrietig en murw was van de negatieve energie die ik naar me toe voelde komen, dat ik zei dat ik na die dag niet meer zou komen. De rest begreep totaal niet waar ik het over had. Integendeel ze waren blij met mijn heldere vraagstelling, met mijn inbreng??????????? !!!!

Ik ben gebleven.

 

Oliën en kruiden

Geurgek als ik ben doe ik een workshop / cursus ‘essentiële oliën’ bij Girps. Het legde de basis voor mijn autodidacte studie en huidige bezigheden met kruiden en oliën.

 

Feng-Shui

Door alle ervaringen wilde ik ‘iets’ gaan doen. Ik verkende feng-shui, omdat ik eveneens met een opleiding binnenhuisarchitectuur bezig was. Ik verwachtte dat dit een mooie aanvulling zou kunnen zijn. Het bleek té Chinees voor mijn nuchtere Hollandse kop.

 

Tarotkaarten

Vervolgens koop ik tarotkaarten. In het winkeltje van Girps ( Goddelijke plek, jammer dat je weg bent) koop ik intuïtief de Osho Zen* tarotkaarten. Deze tarotkaarten volgen voor het grootste deel de Rider Waith** kaarten. Echter het zijn per kaart, prachtige schilderijen vol kleuren en dat sprak mij enorm aan.

Ik prutste een beetje met de kaarten en raaktew ermee vertrouwd.

Als ik een keer geveld werd door een stevige griep, bekeek ik kaart voor kaart en schreef op wat mijn intuïtie me ingaf. Het waren meestal korte one-liners, die als ik de beschrijving van de kaart las, enorm aansloten bij de door Osho aangeboden tekst. Wonderlijk maar waar. De one-liners gebruik ik heden tendage nog steeds bij een legging. (* Zie voor verdere uitleg de tarotkaarten.)

 

Nieuwe lief 

In 2001 ging ik bij mijn (nieuwe) lief in Noord-Limburg wonen. Lief is heel lief, al vond hij dat spooky gedoe niets. Het zal begrijpelijk zijn dat het mijn enthousiasme remde. Dat, gecombineerd met heel druk zijn, maakte dat ik nagenoeg niets deed op spiritueel gebied.

​

Jaarcursus Individuele spirituele begeleiding voor groepen

Een van de weinige dingen die ik deed was een jaarcursus Individuele spirituele begeleiding voor groepen door AV in Venlo.

 

Het meisje in het kasteel van Stavelot.

Tijdens een schilderweekend in het kasteel van Stavelot, waar we als groep van zo’n dertig man logeerden gebeurde het volgende.

Het was de tweede nacht dat ik, zoals gewoonlijk, naar het toilet moest. Terwijl ik op de gang liep voelde ik al een aanwezigheid. Reden genoeg om na het bezoek aan het toilet snel m’n bedje weer op te zoeken. Toen ik weer warm lag ‘wist’ ik dat er iets was. Ik deed m’n ogen open en zag bij de deur een meisje van zo’n vijf jaar staan. Ze was gekleed in een licht jurkje en rijglaarsjes. Kleding die ik uit lang vervlogen tijd schatte. Ze had pijpenkrullen en een lief, verdrietig gezichtje. Wat moest ik doen? Ik wilde geen licht aan doen vanwege mijn kamergenoot en al zeker niet hardop praten. In gedachten vroeg ik waarom ze niet naar het licht ging. Ze keek me aan en verdween dan in het niets. Ik kon haar niet helpen en ik kon niet meer lekker slapen.

 

HB

Het is de zomer van 2006 dat ik bij de muziektent in Grubbenvorst rondliep om te gaan luisteren naar de plaatselijke koren en de harmonie die ‘s avond op zouden treden. Vanaf het aangrenzende terras riep mijn fysiotherapeute mij en vroeg of ik gezellig bij haar en haar buurvrouw wilde komen zitten. Het werd een gezellige avond en vooral een nieuw spiritueel begin. Want HB, de buurvrouw, bleek in het najaar weer verder te gaan met een spirituele meditatiegroep. Die avond werd er door mij goed geluisterd; naar de koren en na afloop, naar HB. Zij vertelde over haar ervaringen, haar twijfels en over haar groei. Over haar healing en mediumwerk.

 

In het najaar ben ik schoorvoetend naar haar toegegaan en werd welkom geheten door een heerlijke groep mensen. Het zijn twee jaar lang hele dierbare (maandelijkse) avonden geweest. Avonden waarin we mediteerden en allerlei verschillende intuïtieve aspecten van ‘het spirituele’ verkenden, zoals aura’s zien, mediumwerk, chakra’s helen, healingen op zich. Het leuke was dat we na afloop van een geleide meditatie in alle rust de gelegenheid hadden om de opgedane ervaringen te delen met de groep. Daardoor ben ik veel dingen gaan snappen en gaan accepteren dat ik dingen kon.

 

Dag lief

Eind 2008 komt mijn lief te overlijden en woon ik weer op de Veluwe.

In de eerste weken na zijn overlijden kwam, elke keer als ik een grijze, plastic houder voor een rol papier had opgehangen, het ding dezelfde nacht weer naar beneden zeilen. Deze houder had ik vlak voor zijn overleden van een ‘hartsvriendin’ gekregen die me in die periode intens veel verdriet had gedaan. Meerdere pogingen en meerdere keren dat de houder ’s nachts viel, verder, hing ik, na van alles te hebben geprobeerd, uiteindelijk het ding met Bison kit op. De nacht erna hoor ik een enorme klap. Toen ik vlak daarna hevig geschrokken in de keuken stond, zag ik wederom de houder op de vloer liggen. Dit keer lag eveneens een nieuwe, grote, dikke, dure en kwalitatief hoogstaande koekenpan op de vloer, met een dikke deuk! Ik heb de houder niet meer opgehangen.

 

Het zal maart 2009 geweest zijn als ik naar een ‘Parabeurs’ in Harderwijk ga. Een kwartier nadat ik binnenkwam startte er een lezing over psychometreren. Ik had geen idee wat het is. Toch, voor ik kan nadenken, zit ik al in die zaal. Als ik al een tijdje zat, zag ik dat anderen voorwerpen neerlegden of al neergelegd hadden. Ik begreep van mijn buurvrouw dat psychometreren daarmee te maken heeft en haalde een foto van mijn overleden lief Peter uit mijn portemonnee en legde die ertussen.

Wat er gebeurde in de energie wist ik toen nog niet, maar de emoties van anderen raakten me heel diep en tranen biggelden voordurend over mijn wangen. Veel later zou ik leren dat de energie van Peter mij al volledig omringde en dat het die energie was, die mij zo raakte.

Het zal het vijfde voorwerp geweest zijn dat ze pakte; de foto van Peter en ik kreeg prachtige heldere woorden toebedeeld, die mij rust, zekerheid en troost gaven. En dat terwijl ik niet wist wat het was. Zo werkt het als je je laat leiden. Toen ik via het medium vroeg of hij verantwoordelijk was voor de deuk in de koekenpan, werd dit bevestigd. Hilariteit in de zaal!

 

Elfde Huis

Tijdens diezelfde beurs leerde ik de nieuwe eigenaren van Girps kennen. Zij hadden het spiritueel centrum hernoemd tot het Elfde Huis . Vanaf toen heb ik twee en half jaar, twee middagen per week als vrijwilliger voor hen gewerkt. Een periode waarin ik heel veel geleerd heb over heel veel verschillende aspecten van het spirituele.

 

Tijdens bovengenoemde beurs ontving ik het informatieboekje van het Elfde Huis; een boekje met het aanbod van cursussen voor het nieuwe winterseizoen. Ik las het boekje tijdens een lange treinreis door en voorzag het van allerlei aantekeningen van cursussen die mij aantrokken. Thuis gekomen vroeg ik mijn beschermengel mij een teken te geven door het boekje open te laten vallen op de bladzijde van de cursus die het beste voor mij zou zijn. Nadat ik de vraag gesteld had raakte ik het boekje kwijt! Nergens meer te vinden. Oftewel, niks cursus, schrijven madam. Wel vond ik die dag een veertje in mijn trappenhuis en in mijn slaapkamer een veertje (van de vleugels die mij dragen).

 

Buitenbeentje

In de periode die volgde liep ik met regelmaat tegen een gevoel aan dat ik ‘er niet echt bij hoor’. Spirituele groepen waarin ik mee deed zijn meestal jaren jonger dan ik ben, hoger opgeleid en soms een vriendinnengroep. Zoals zo vaker tijdens mijn leven, voelde ik me anders, een buitenstaander, een buitenbeentje. Ik ervoer het steeds meer als een verspilling van mijn eigen kwaliteiten dat ik zolang gewacht had voor ik serieus met mijn spirituele kant aan de gang was gegaan.

 

Berichten van mijn lief

Juist die signalen van aanwezigheid in het eerste jaar na zijn overlijden zijn voor mij heel belangrijk geweest. Juist omdat hij er bij leven niets van wilde weten. Na ‘berichten’ van mijn partner ging de keukenklok vóór dan wel achteruit, alsof het bevestigd werd.

In de jaren die volgden kreeg ik heel regelmatig berichten door van mijn partner, vooral als ik bezig was met de diverse mediumopleidingen. En elke keer was ik er dolblij mee. Berichten van mijn broer werden eveneens zeer dankbaar ontvangen.

 

De meest bepalende ervaring was dat ik midden in de nacht wakker werd en ik vanuit mijn bed een heel helder licht zag in de aangrenzende hal. Ik draaide me op mijn zij en keek schuin naar achter de hal in. Daar zag ik dat het licht vanaf iets op de djembé kwam. Ik herinnerde me dat ik daar mijn zaklamp op gelegd had omdat de batterijen leeg waren. Ik keek en zei ‘dag lieverd!’. Ik draaide me terug in het holletje van mijn dekbed en sliep verder.

’s Ochtends werd ik euforisch wakker. Ik was zó vervuld met een liefdevol gevoel. Met zo’n blijheid omdat ik die mooie lichtboodschap van mijn lief had gehad. Ik was zó dankbaar!

 

Als ik later de zaklamp en batterijen, die ik eruit gehaald en ernaast gelegd had, zag liggen, begon ik enorm te twijfelen. Had ik het niet alleen gedroomd?

Toch voelde het absoluut niet zo en als ik die (donderdag) avond werkte in het Elfde Huis vertelde ik aan iedereen die het horen wilde, van mijn ervaring. Het was medium JE die met stelligheid bevestigde dat het Peter was geweest.

 

Hoewel giga blij, bleeft er zo’n storend stemmetje in mijn kop roeptoeteren ‘je verbeeld het je’.

 

De daarop volgende zaterdagsavond, zat ik in de huiskamer televisie te kijken en ging ik  op een gegeven moment naar het toilet. Ik opende de deur naar de hal en weer gaf de zaklamp (zonder batterijen) licht. Ik wíst dat het Peter was die dit deed. Daar was voor mij geen twijfel over mogelijk, mede omdat ik zijn ‘aanwezigheid’ voelde. Ik stond minutenlang bij de djembe / zaklamp terwijl de tranen van verdriet, blijdschap, geluk over mijn wangen liepen en er allerlei andere emoties door me heen vloeiden. Ik praatte tegen mijn lief, ik bedankte hem voor de boodschap en miste zijn armen om me heen als nooit te voren. Ik huilde zoals nooit tevoren, ik miste hem als nooit tevoren en ik voelde me verlaten als nooit tevoren. Uiteindelijk ging ik naar het toilet. Terug in de hal brandde de lamp nog steeds. Wederom stond ik minutenlang lamgeslagen en intens verdrietig bij de lamp, uiteindelijk ging ik toch de huiskamer in. Als ik iets later de haldeur weer open maakte brandde het lichtje nog steeds. Ik keek nog een paar keer en na een keer of vier was de lamp uit en bleef uit. Het heeft dagen geduurd voor ik het gevoel van verlies, dat die avond zo voelbaar was een plek had gegeven.

 

Mediumwerk

Het feit dat mijn lief mij zo vaak en zo duidelijk berichten stuurde, maakte dat ik zeker wist dat hij hartstikke dichtbij was en over mij waakte. En het maakte het verdriet over wat gebeurd was, dragelijk.

Die wetenschap maakt dat ik aarzelend aan JE vroeg of ik een keertje bij zijn mediumcirkel mocht komen kijken.

‘Niks kijken, mee doen.’ was zijn antwoord.

‘Ja maar, ik weet niets van medium zijn.’

‘Jij bent veel meer medium dan jezelf door hebt’.

 

JE was de nuchterheid zelve, die zijn gave met heel veel humor doorspekte. In zijn energie durfde ik mee te doen aan zijn medium-oefen-cirkel en ik ontdekte daar een hele nieuwe kant van mezelf. Door zijn geleide meditaties kwam ik mijn engelen, gidsen en dierbaren tegen. Waaronder als eerste, een indiaan die een schotse kilt en een verentooi droeg. Als ik dit en het waarom hiervan, met de groep deel, was er enorme hilariteit.

Al mediterend vertoefde ik op goddelijke plekjes, al dan niet uit mijn eigen geheugen. Ik ervoer de diepte van totale ontspanning. Bovenal ontdekte ik dat ik als medium beelden te zien kreeg die ik mocht leren interpreteren. Dat ik mezelf dingen hoorde zeggen die ik niet kon verklaren en dat ik adviezen gaf over vragen die niet gesteld waren.

 

JE gaf één keer per maand een medium cirkel en één keer per maand een healingcirkel. Als ik op één van die mediumavonden bij hem was, gingen we na de meditatie, zoals gebruikelijk, twee aan twee zitten om ‘met elkaar te werken’. Alleen dit keer gaf hij de ‘opdracht’ om elkaars lichaam te lezen, om te kijken waar verstoringen, pijn en blokkades zitten en die te healen????????? Ik tunede in op de vrouw voor me en zag pijnplekken, verdriet, onverwerkte zaken die haar ziek maakte. Intuïtief bewoog ik mijn handen om haar heen zonder haar aan te raken. We wisselden en zij ‘bekeek’ mij.

 

Als de pauze aanbrak sprak iedereen zijn verwondering uit over de vreemde en vooral verrassende ervaring. Ook na de pauze waren we anders dan gebruikelijk bezig. Pas toen we de afsluitende meditatie hadden gedaan, zei  JE ‘Ik hoop dat jullie fijne en bijzondere healingen hebben mogen ontvangen’.

Ja, dat had iedereen, maar het was toch een mediumavond????

‘Is dat zo? Dan heb ik me vergist en heb in plaats van een mediumavond een healing avond gegeven, sorry.’

Het was die avond dat maakte dat ik ook de healingavonden ging volgen. Dus weer geen toeval dat ik bij de ‘verkeerde cirkel’ zat.

 

Door de mooie ervaringen tijdens de mediumcirkels vond ik het een goed idee om bij JE de mediumopleiding te gaan doen. Uiteindelijk deed ik deel één en twee. Zeer waardevolle ervaringen waarin ik heel veel leerde.

 

Het was tijdens een ‘ontmoet je gids geleide avond’ dat ik één van mijn gidsen Grey Wolf leerde kennen. Het was tijdens de meditatie dat ik naar een berg geleid werd waar meerdere tipi’s stonden en het een drukke bedoening van mensen en dieren was. Voor één tipi zat een indiaan. Zonder enige vorm van twijfel was dit de man die ik zocht, die ik nodig had, die er voor mij was/is. Het was een totaal versmelten in energie, versmelten in een omhelzing, thuiskomen in iemands armen. Het was tijdens die geleide meditatie dat de tranen van blijdschap en geluk continu over mijn wangen rolden.

Het zien, vinden, omarmen en versmelten van hem en mij samen was zó intens, dat ik dagen nodig heb om het een plekje te geven.

Het was vanaf dat moment dat ik hem met zeer grote regelmaat ‘tegenkom’ en zijn kalme wijsheid ervoer. En elke keer, voor ik met een reading of een healing begon/begin, voelde ik altijd een soort van ‘aankoppelen’ achter op mijn rug ter hoogte van de schouderbladen. Het gevoel van aankoppelen ging (en gaat) gecombineerd met een gevoel van omringd worden door vleugels. Enorm grote veilige vleugels die me dragen en beschermen.

 

Tarot

In het Elfde Huis leer ik JV kennen, een zeer kundig tarotiste die heel veel kennis van allerlei andere spirituele disciplines met tarot combineert. Bij haar volgde ik menige oefenochtenden en diverse workshops. Door haar leerde ik de Rider Waith tarotkaarten kennen. Zij leerde mij niet alleen de basiskennis maar vooral de symboliek van elke kaart. En zij weest juist op de enorme samenhang van de kaarten tijdens een legging. Want hoewel elke kaart een eigen betekenis heeft, worden de kaarten in een legging één geheel en één verhaal.

 

Bachbloesem

Ook volgde ik de supergezellige en zeer leerzame, Bachbloesem cursussen bij BF. Ik leerde daardoor een hele nieuwe kant van healingen kennen. Ik experimenteerde zelf met bloesems, met de combinatie van lichaamsplekken met bloesems en was verbluft over de resultaten.

 

Ontmoetings ochtende bij YV

Toen ik op een van de vrijwilligersavonden in het Elfde huis met YV in gesprek raakte, nodigde zij mij uit om eens per maand, bij haar thuis, mee te doen in de ontmoetingscirkel.

YV organiseerde bij haar thuis ochtenden waarbij gelijkgestemden met thema’s aan de slag gaan. Het waren heerlijke, inspirerende ochtenden. Ik werd tijdens die ochtenden opgenomen in haar ‘spirituele vriendinnenclub’ en ervoer een energieboost elke keer als ik er geweest was. Tijdens de ochtenden werd van alles gedaan: mediteren, tekenen, stiltewandelingen, familieopstellingen, cirkels met dialoog. Het was tijdens die ochtenden dat ik bij herhaling mediamiek dingen doorgaf en die blijkbaar heel waardevol voor de anderen waren.

De ochtenden waren enorm leerzaam en waardevol. 

 

Healingscirkel

JE stopt met zijn medium- en healingcirkels, maar gelukkig nam YV zijn healingcirkel over. Omdat ik graag in haar energie verkeerde, ging ik bij haar healingcirkels volgen.

In een van de meditaties zag ik heel duidelijk een kale schedel waarvan het gebit vervangen was door metalen, puntige kogels boven het vuur hangen. Samen met de groep, die ik gevraagd had om me te helpen de betekenis te vinden, komen we uit op ‘kennis van voorouders die getransformeerd mag worden en die doel raken.’

Wat later ontving ik (eindelijk) de leidraad voor een roman waarin ik een deel van de geschiedenis, van mij, mijn moeder en van mijn oma kan verwerken. Dank u wel kosmos.

Ondertussen leerde ik te vertrouwen op mijn healing capaciteit.

 

Mediumcirkel / kletspraatjes

Na het wegvallen van de mediumcirkels van JE begon één van zijn cursisten een mediumcirkel bij haar thuis. Het waren vooral dertigers waar ik als ‘oude sok’ van 55 tussen zat. Het was in eerste instantie wel leuk, al was het elke keer een ongecontroleerd kippenhok waarin sommigen steeds door de anderen heen schreeuwden en krijsten om de aandacht te houden. Gaandeweg werd het steeds meer een vriendinnengroep die toevallig mediumwerk probeerde te doen. Het voelde steeds meer niet goed. Toen  er voor mij iets onverklaarbaars gebeurde, stopte ik ermee.

 

Familieopstellingen

In 2011 organiseerde YV een driedaagse workshop familieopstellingen. De cursus van HB werd in het huis van MV gegeven. Ik bood ik aan om de maaltijden voor de groep van twaalf personen te verzorgen en dat werd aangenomen. Toen ik kennis ging maken met de gastvrouw MV, wachtte mij een onverwachte ervaring. MV, net als ik net weduwe, woonde in een huis dat vergelijkbaar was met dat van mijn overleden lief. Het huis, de entourage, de tuin, zelfs hele kleine dingen in huis voerden me continu terug in de tijd samen met mijn partner. Het werden drie volle dagen in memorylane waarbij regelmatig op pijnlijke herinneringsplekjes werd geduwd.

 

De workshop zelf volgde ik slechts gedeeltelijk als stand-in, waarbij het me verbijsterde wat ik zelf zei en de impact die het had op de persoon om wie het ging.

Zelf vroeg ik helaas niet om een grote, door de groep gevormde, familieopstelling. Ik wilde wel, maar was tevens heel bang voor de uitkomst en mijn emotionele reactie daarop, dus zweeg ik elke keer als er om een vraagsteller gevraagd werd. Het gevolg was dat ik geen deel uit ging maken van de groep en me (weer) een buitenstaander voelde.

Wel kreeg ik tijdens de cursus een ‘papieren opstelling’. Het waren niet mensen maar kleine velletjes papier waar namen opstonden, waarmee de opstelling werd gedaan. De grap was dat ik daardoor leerde dat ik dus écht een spreekbuis ben voor overleden dierbaren én dat ik met mijn familiehistorie aan de gang mag.

Toen ik aan het einde van de drie dagen deelde dat ik het moeilijk vond om niet in de groep opgenomen te zijn geweest, werd er gezegd dat ik de ‘oermoeder’ was en zij de kinderen, die dankzij mij dagenlang heerlijk hadden gegeten. Toch leuk voor een kinderloze, oudere vrouw J.

 

Transspeaking

In oktober 2011 deed ik mee aan een tweedaagse workshop met het Engelse medium JW. Ik dacht mee te doen met een mediumcursus, het bleek een transpeaking cursus te zijn. En hoewel ik best mooie dingen zei, meen ik oprecht dat ik nergens een doorgeefluik ben geweest voor gene zijde, hooguit voor mijn eigen onderbewuste. Wel was ook dit een prachtige ervaring die ik koester.

 

Mediumcursus

In de zomer van 2011 ga ik een paar keer naar de oefencirkels van CD. Haar nuchtere aanpak beviel me. In de winter van 2011 - 2012 volgde ik bij haar een cursus mediumschap voor gevorderden en net als tijdens de oefencirkels leerde ik een hele hoop. Zij werkt vanuit de Engelse methode die vooral op het Arthur Findley College geleerd wordt. Een systeem waarin bewijs leveren voor je reading heel belangrijk is. Het gaat bij haar niet om het ‘verhaaltje’ het gaat erom of het ‘bewijs’ klopt. Een heel bijzondere ervaring om die bewijzen te leveren, terwijl ik de medecursisten absoluut niet kende. Een van de oefeningen was bijvoorbeeld dat elke cursist een gesloten envelop kreeg met daarin een foto van een bekend persoon(vip of bn’er). Twee aan twee moesten we eerst ieder voor zich ‘de persoon in de envelop lezen’ en de indrukken over de persoon in de envelop opschrijven. Om die indrukken vervolgens aan de andere cursist te vertellen alvorens de envelop te openen. Het was verbluffend om de kloppende feiten terug te horen!

Door haar kom ik in contact met JJ, een Engels medium bij wie ik een weekend workshop volg.

 

Einde Elfde Huis

In 2011 komt er een einde aan het Elfde Huis. Ik ben serieus bezig geweest om het spiritueel centrum over te nemen, om mij nog steeds volledig onduidelijke redenen, werd het mij niet gegund. Dat betekende het einde van een prachtige spirituele ontmoetingsplek.

 

Angelcode van Patty Harpenau bij YV

In november 2012 volgde ik bij YV de Angelcode van Patty Harpenau. Door haar leerde ik van de levensboom, aartsengelen en nog veel meer.

 

Astrologie

Het zal ergens in 2016 zijn geweest dat een LETS-lid (lokaal economisch transactie systeem = diensten uitwisselen zonder betalingen) haar astrologische kennis aanbood en mijn horoscoop wel wilde duiden. Nou Graag!

Wellicht handig om te melden dat mijn Zonnetje, Mars, Venus en Pluto bot boven op elkaar staan in het 8ste huis. Dat Jupiter en Uranus ook in het 8ste huis in Leeuw staan. Mercurius in Maagd het 9de huis staat. Neptunus en mijn Maantje ook weer bot boven op elkaar staan in Weegschaal het 10de huis en Saturnus in Schorpioen in het 11de huis staat. (oftewel van 1 t/m 7 en het 12de huis zijn allemaal leeg!) mijn ascendant is Boogschutter.

Haar uitleg over mijn horoscoop heeft mij enorm geholpen om mezelf te leren kennen!

​

Kasteel de Schans, opoeteren Belgie

In het voorjaar van 2017 reed ik met een vriendin in Belgie toen zij voorstelde om even langs Kasteel de Schans te rijden. Zij was daar veel vaker geweest en zij veronderstelde dat ik de energie van daar wel kon waarderen. We kwamen op een min of meer ongelegen moment, maar we mochten even rondlopen en rondkijken. Ik ontmoette K & M, maar vooral K meende ik te herkennen. Ook zij heeft het gevoel dat we elkaar kennen, maar ook zij weet niet waarvan.

 

Omdat de energie van Kasteel de Schans me goed voelde, heb ik me aangemeld als vrijwilliger voor het Vakantie Avontuur van 2017. Als ik onbevangen voor de tweede keer het terrein oploop, maak ik eerst kennis met P en haar huggende armen en werd vervolgens overgedragen aan B die ook de kennismaking begon met een dikke hugg.

Het was de heerlijke energie die me blij maakte. En het was tijden het Vakantie Avontuur de workshop Licht op Rouw van MM, die voor het eerst een heel klein barstje maakte aan de gletsjer die over mijn verdriet heen ligt.

 

Licht op Rouw door MM

November 2017, tijdens de vier dagen licht op rouw die ik bij MM volgde op Kasteel de Schans lukte het mij, mede door de sterke armen van W, om bij een klein stukje verdriet te komen. Verdriet om het verlies van mijn partner, mijn broer, mijn schaduw: mijn hondje, twee hele dierbaren vrienden, twee hele dierbaren vriendinnen en mijn moeder. Verdriet dat ik op geen enkele manier toegelaten had, omdat ik bang was dat áls ik het verdriet toe zou laten, ik erin zou verzuipen.

In maart 2018 heb ik een tweede keer Licht op Rouw gedaan.

 

Kasteel de Schans

Behalve dat ik hier twee keer Licht op rouw en een keer een massage introductie heb gevolgd, was ik hier met grote regelmaat als vrijwilliger of klusser. Ik heb hier genoten van de mooie energie.

 

 

Tot slot

In de afgelopen jaren heb ik niet veel (altijd dure!) cursussen of zo gedaan. Mede door mijn financiële situatie heb ik me volledig op dit boek gestort.

Al jarenlang was ik er mee bezig, nu voelde het als mijn zielentaak om het eindelijk af te maken.

En dat heb ik gedaan.

​

​